W dawnych czasach "imię” oznaczało nie osobę jako taką, ale konkretnie osobę, która to imię nosiła. Imię i osoba to jedność. Użyte tutaj greckie słowo "onoma” oznacza więc nie tylko imię, ale także "tytuł, osobę, autorytet, moc”. Zastosowanie takiego znaczenia przetrwało do dziś w języku prawniczym, np. "w czyimś imieniu złożyć wyjaśnienie” czyli jako czyjś pełnomocnik.

Ojcze, ty jeden jesteś święty i wszechmogący!

Chrześcijanie nazywają takie wypowiedzi uwielbieniem. Uwielbienie, aby oddać sedno, to mówiąc skrótowo "prawienie komplementów.”